Cuma Bozkurt | Bir takım yazım denemeleri...

Telefonunun titremesiyle uyanıyorsun. Saat daha yedi olmamış, kedin bile gözünü yeni açmış, mutfaktan çaydanlığın ilk hafif fısıltısı geliyor. Ekranda görünen ad tanıdık: Apartman Grubu. Birkaç zil sesi, üst üste düşen bildirimler, sonra sustu sanıyor…

Akşamüstü balkona serdiğim halının kenarı rüzgârla hafifçe kıpırdıyor. Aşağıdan bir nakliyeci korna çalıyor, kamyonun kasasına tık tık vurulan yatak başlıkları, sanki apartmanın hatıra defterine son çizgilerini çekiyor. Şehrin yazı hâlâ sıcak, terlikl…

Sana bir sır vereyim mi? Bazen marketteki tek gerçek, paketlerin sesidir. O hışırtı var ya, kasaya yaklaşırken sana “ben küçüldüm” diye fısıldar. Etiketin dili yoktur ama gözü çok şey söyler. Eski gramajların hatırası rafta gezinir, yeni gramajlar uta…

Şehrin sabahı erken öter. Bir yerlerde fırıncı hamuru tokatlar, diğer köşede bir çay ocağı ince belli bardakları yıkar. Bizim apartman ise uykusunu geç bırakmış bir çocuk gibi homurdanır. Asansör kapısı gıcırdar, posta kutusundan emlak ilanları dökülü…