Cuma Bozkurt | Bir takım yazım denemeleri...

Gezmek dediğin bazen ayakkabının topuğuna yapışan toz, bazen otobüs camına vuran akşam güneşi, bazen de bir caddenin kaldırımında uzayan gölgen. Gaziantep’teyim, sıcak ekmek gibi taze bir sabahın içinden konuşuyorum. Gezmek, uzaklara giden bir otobüs …

Gaziantep’te gecenin son otobüsü, OSB’nin kapısından içeri girerken, fabrikanın bacalarından çıkan sessiz bir uğultu göğe karışıyor. Aynı saatlerde çarşıda bir baklavacı çırak fırını söndürüp tezgâhı siliyor. İkisinin de yüzünde aynı yorgun çizgiler: …

Gaziantep’te akşam serini kendini hissettirirken, mahalle arası bir bakkalın kapısında asılı küçük televizyonda yine Fenerbahçe konuşuluyordu. Bir yanda, “Bu sene kesin olacak” diyenlerin inadı. Diğer yanda, “Olmayacak kardeşim, yine hatalar, yine geç…

Kapının önünde terlikler. İçeride kaynayan çaydanlığın sesi. Bir yanda TikTok’ta dans eden yeğen, öte yanda Instagram’da “story” açan halanın “sesim geliyor mu” telaşı. Türkiye’de fenomen olmak dediğin, biraz evdeki bu sahnelerin içinden yürüyüp gitme…

Bir gün, elinde poşetlerle eve dönen bir annenin, kapıyı açmadan önce derin bir nefes alıp “bu ay da defter kalem masrafına kıymış olduk” diye iç geçirdiğini duydum. Aynı sokakta, üniversiteye hazırlanan bir delikanlının, kırtasiyedeki deneme kitaplar…

Sabahın tam beşi. Alarm, horozdan önce ötüyor. Telefonun ışığı, perdenin arasından sızan ayaz gibi gözüne batıyor. Parmağın ekranın üzerinde titriyor, sanki bir ameliyatın ilk kesisi yapılacak. MHRS yazısı karşında. Senin parmağın, bütün ülkenin sabrı…

Öğretmen adayının cebinde bir diploma, gözünde bir umut, sırtında heybeye benzeyen bir sorumluluk olur ya, işte o heybenin içindekiler son yıllarda epey değişti. Adı konmuş bir sınav var artık, yanına bir de uzun soluklu bir hazırlık süreci eklenmiş. …